I Niedziela Wielkiego Postu

Mk 1,12-15

Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś Mu usługiwali.
Po uwięzieniu Jana przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”.

 Co to znaczy, że czas się wypełnił?

Kiedy wypełnia, wypełni się czas? 

Podstawowym "problemem" człowieka tu na ziemi jest to, że tego nie wie.
I dlatego trzeba nam być gotowym. Niezależnie od tego wszystkiego, co materialne, przyziemne - nasz duch musi się nieustannie nawracać. To jedyna droga do wiary, do prawdziwego zakorzenienia w Bogu, w życiu, tym prawdziwym.

Znów w temacie czasu, jaki obecnie przezywamy, Wielkiego Postu.
Jezus musiał wytrzymać  ( i to jeszcze tak kuszony przez złego!) na pustyni  40 dni. Odosobniony, samiutki, sam.
Spróbuj sobie to wyobrazić.
I teraz pomyśl, jak Ty przeżywasz swój post?

Co jesteś w stanie poświęcić, przetrwać?

Sandra

***

Bardzo często przyzwyczailiśmy się, że gdy zaczyna się Adwent czy Wielki Post to robimy sobie postanowienia i zaczynamy wyliczankę i ćwiczenie, a może nawet hartowanie naszej psychiki i woli. Właśnie jestem po lekturze listu Benedykta XVI na Wielki Post i myślę, że zrozumiałem choć w 1% ten fragment ewangelii. Jezus zostaje wyprowadzony do pustynię. Tekst grecki powie nam tu wręcz o wyrzuceniu, wypchnięciu na pustynię. Jezus żyje na pustyni, która przecież oprócz tego, że nam kojarzy się z wyjściem Izraelitów z niewoli egipskiej albo złotym piaskiem na którym można się wylegiwać to przecież jest to miejsce pełne niebezpieczeństw, jadowitych stworów, bez wody i perspektyw na życie. I na dodatek żyje wśród zwierząt. Tak sobie czasem myślę, że nasze życie w tym biegu przypomina pustynię, a ludzie wśród których żyjemy zwierzęta. I to jest przepis na życie, na Wielki Post, na przygotowanie się na Paschę. Ja nie mam uciekać od świata - wręcz przeciwnie, ja mam tu zostać. Dziś słowo Boże podpowiada nam, że najwłaściwszym przeżyciem tego czasu jest pozostanie na tej mojej pustyni codzienności i zmagania się  z życiem. Dobrze przeżyje ten czas, gdy ci moi bliscy (w domu, pracy, szkole), których różnie wyobrażam sobie czasem staną się w moich oczach jako aniołowie. Jeżeli w gonitwie i zabieganiu  zachowam godność, a w drugim zobaczę anioła (posłańca Bożego) to wtedy będzie to dla mnie najpiękniejszy post i wtedy będę najbliżej Królestwa Niebieskiego. Może nie odmawianie sobie tv, www czy słodyczy itp. wymyślanek, a dodawanie czasu dla człowieka będzie dobrą receptą i jednym z lepszych rachunków w życiu dokonywanych...  (zapraszam więc do akcji: http://www.40h.pl)

Marek