"Czasem dusza górą, czasem ciało..."

[Ga 5, 16-23]

Oto, czego uczę: postępujcie według ducha, a nie spełnicie pożądania ciała. Ciało bowiem do czego innego dąży niż duch, a duch do czego innego niż ciało, i stąd nie ma między nimi zgody, tak że nie czynicie tego, co chcecie.  Jeśli jednak pozwolicie się prowadzić duchowi, nie znajdziecie się w niewoli Prawa. Jest zaś rzeczą wiadomą, jakie uczynki rodzą się z ciała: nierząd, nieczystość, wyuzdanie, uprawianie bałwochwalstwa, czary, nienawiść, spór, zawiść, wzburzenie, niewłaściwa pogoń za zaszczytami, niezgoda, rozłamy,  zazdrość, pijaństwo, hulanki i tym podobne. Co do nich zapowiadam wam, jak to już zapowiedziałem: ci, którzy się takich rzeczy dopuszczają, królestwa Bożego nie odziedziczą. Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim [cnotom] nie ma Prawa. 

*****

Ten fragment widnieje w Liście św. Pawła do Galatów pod tytułem Napięcie między "duchem" a "ciałem", co moim zdaniem wyraża coś nienaturalnego. Napięcie to jakiś nadzwyczajny stan, jakiś odchył od normy. I dlatego ten tytuł w ogóle mi nie pasuje, o wiele bardziej trafiłaby do mnie piosenka (wartego polecenia tak przy okazji) zespolu Chili My "Ciało i dusza". KLIK -> http://i-love-jesus.wrzuta.pl/audio/1X0woAWsF92/chily_my_-_cialo_i_dusza

;)

"Trochę jestem duszą trochę ciałem,
chociaż razem są - walczą wytrwale,
czasem dusza górą czasem ciało,
czemu tak się stało?"

- z owego refrenu najbardziej podoba mi się druga linijka. Ciało i dusza są razem, są równorzędnymi częściami składowymi calości istoty ludzkiej.  A ta walka, która się między nimi toczy jest wytrwała, bo nieuchronna i nieustanna.Ta cielesna część człowieka zawsze będzie ciągnęła ku swemu, ku potrzebom, ku pożądaniom, a duch ku swoim sprawom.

Ku sprawom ważnym, których nie można w sobie zagłuszyć, zdławić. Bo faktycznie, można, znaleźć się w pewnym impasie, skąd wszystkie drogi będą prowadziły donikąd.

Nikt nie każe nam ograniczać tego, co jest w nas człowiecze,  ale moim zdaniem, istotnymi są rozwaga, rozsądek i kontrola sumienia i ducha nad tym wszystkim. Wtedy możemy łatwiej uniknąć uczynków, o których jest mowa wyżej. Zabawa, zabawą, namiętność, namiętnością, emocje, emocjami i tak dalej, ale pięknie by było, gdyby w pewnym odpowiednim momencie zapalała się czerwona lampeczka STOP, dalej już nie można, dalej już jest zło, nie daj się mu wciągnąć.

A na pewno zielonego światełka warte są owoce Ducha: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność,  łagodność, opanowanie.

Dzięki nim, to nasz duch będzie górą i będzie 'sterował' tym, czego pragniemy i co robimy.

Ktoś kiedyś chyba powiedział słowa, o tym, że cokolwiek mówisz, mów z miłością.

Ja powiem, cokolwiek robisz, rób z miłością, radością, pokojem, dobrocią, łagodnością i całą resztą owoców Ducha.

Wtedy nic nie będzie w stanie Tobą zachwiać. Nawet najgroźniejsze fale, wichry i sztormy.

Bo przeciwko takim cnotom naprawdę nie ma Prawa.

Sandra

*****

Osobiście nie lubię podziału dusza i ciało, ale raczej człowiek lub osoba. W słowie tym kryją się bowiem doskonale obydwa pojęcia. Przytoczony tekst biblijny bliski mi jest przez formację w Ruchu Światło-Życie. Jako człowiek do wielu rzeczy jestem zdolny, ale czasem tak myślę, że chyba bardziej do tych złych niż do tych dobrych. Tak jak św. Paweł łapię się na swoich wyborach i powtarzam, że czynię zło, którego nie chcę, a dobro którego pragnę nie za bardzo mi wychodzi. Jeżeli będę postrzegał życie, a z nim bycie chrześcijaninem jako pasmo praw i wyłącznie obowiązków zeń wypływających i jeżeli będę tylko powtarzał to mi wolno, a tamtego muszę się strzec, aby nie zbłądzić, bo to jest moim obowiązkiem to daleko nie zajdę. A ponadto jak łatwo w tym wszystkim zostać faryzeuszem, na zewnątrz człowiekiem idealnie poukładanym, a wewnątrz rozbitym na kawałki. Im bardziej jestem rozdarty wewnętrznie, a na pozór muszę udawać ideał tym bardziej krzywdzę siebie, ale przede wszystkim też innych. Iluż to takich wokół nas, a ile razy ja sam jestem taki, upominający, zwracający uwagę, a czasem siejący kpinę, że ktoś źle coś zrobił, potknął się, a sam popełniający o wiele większe błędy i grzechy. Ileż to razy gorszę się źdźbłem w oku bliźniego nie dostrzegając belki w swoim oku. Jako człowiek jestem zdolny do zła, ale również do dobra. Warunkiem jest poddanie się Duchowi Świętemu. Życie w Nim i przez Niego. Życie Boże według ducha powoduje we mnie niesamowite zmiany i tak o to w chwilach trudnych rodzi we mnie radość, gdy ktoś sieje nienawiść lub jest źródłem źle pojmowanej seksualności, to człowiek ducha odpowiada na to miłością itd. itd. cierpliwość, pokój.... Po owocach ich poznacie!

Marek